Oldefarbjørka

Kjære oldefarbjørk,

i dag gjekk eg forbi deg

med jentene mine,

du er deira tippoldefarbjørk.

Eg fortalde dei at du er heilag,

at du ikkje kan røyrast,

noko dei tykte var litt rart.

Men eg forklarte dei at det er greit

å gje deg ein klem.

Då vart dei glade.

Under bjørka her satt du,
kjære oldefar,
og filosoferte til tonane frå Olterudelva.
Du var det som heilaga denne bjørka
for etterslekta.

Filosofistigen din til Grythengen

gjekk opp dalsida rett nedom bjørka.

No er denne broten,

som det meste ved augnesteinen vår.

Oppe på tunet ditt

er ikkje lenger nokon fred,

berre gauling,

dur og hyl.

Men under bjørka di

kan ein framleis nyte elvesongen.

Vondt gjer det å sitja under deg no,

kjære oldefarbjørk,

og veta at her

er inkje lenger noko heilagt,

slik som du er det.

Dei hogg i stykke gardskoronaen

rundt plassen vår,

for å kunne nyte venleiken og roa

ved dei grøne enger.

Som om han var ei kulisse!

Nei, vi er ikkje kulisser,

du og eg,

vi har begge røtene djupt planta

i denne jorda.

Vi er historieberarar!

Det er vi som høyrer heime

i denne gråsteinsjorda.
Røtene våre ligg her.

Diverre slutta historiehjulet å rulle

ved dette storarta elvebruket

etter Olterudelva.

Herr Fossemøllens augnestein

var eit levande historiemåleri

i kulturlandskapet på Toten.

Men dei ville ikkje la det få hengje i fred

for å pryde nasjonen vår,

slik at eg og jentene mine kunne få

måle vidare på historia

åt fedrane våre.

Du har sett dei alle du,

kjære oldefarbjørk,

og i dag fekk den siste dottera

av herr Fossemøllens slit

sjå deg.

Eg lyt fera herifrå so fort det vert ei råd,

kjære oldefarbjørk,

eg og jentene mine,

då gardstunet oppe på Grythengen

tappar oss for all kraft.

Tunet er hjartet åt garden,

og når tunhjartet sluttar å slå,

døyr kulturberaren saman med tunet.

Difor lyt vi flykte,

for å overleva.

Godt gjer det lell å veta,

i landflyktigheit,

at du står trygt her i jorda vår,

kjære bjørk,

oldefarbjørk

og tippoldefarbjørk.

-Flickr.