Stabburstunet

Tre gamle venar er dei,

gardsepletreet, stabburet og syrinen.

Epletreet skjenker oss stendig

av dei søte fossemøllingsepla sine,

her det står og hyllar stabburet.
Truleg åt stamfaren vår,
herr Fossemøllen,
av fruktene dine,
og slik bitt du oss saman i tida
med sødmen din.

På andre sida står syrinen

og gjev stabburet ein kjempeklem.

Mykje glade har dei vorte i einannan,

den lange tida dei har fått dele saman.

Eg vil tru syrinen vart planta

samstundes med stabburet,

i 1920.

Han luktar vedunderleg kraftig,

slik livet var her,

eingong.

Stabburet sjølv hyllar Gud

og skaparverket,

då det er ein inkarnasjon

av dei femten transformasjonane

til Christopher Alexander.

Ei gåve til Gud er det,

i kvar ein detalj.

Saman står denne trioen og syng

om svunne tider og gløymde minne.

Ein stille song,

som vart overdøyve av framand
teknologi og livsførsel
frå Amerika.

Inkje av dette høyrer heime her

i dette eingong so levande

historiemåleriet,

i kulturlandskapet på Toten.

Hadde det hengt på

Nasjonalgalleriet,

ville det vorte ramaskrik.

Men på Toten er det berre

Subeksurbania,

som gjeld.

Eg kallar tunet i Grythengen

stabburstunet no,

sjølv om den storslege draumen til

Le Corbusier og Edvard Bernays,

har frose det eingong so varme tunhjartet,

som byrgt banka her,

til is.

Når eg betraktar desse tre venane,

som i alderdommen vart frårøva kulturmiljøet sitt
og livsgjerninga si,

av di historiehjulet slutta å rulle

på denne gamle plassen

oppunder Totenåsen,

undrast eg om

songen frå Pris Herren

nokon gong
atter kan få ljome i byrgskap

over stabburstunet?

-Flickr.