Eit siste vitnesbyrd

So greidde du deg gjennom denne vinteren òg,

du gamle stabeis av eit våningshus

her i Holmstadengen.

Korleis klarte du å bera all snøen

på dei gamle skuldrane dine?

Denne vinteren kom det tre gonger

eller 700 milliardar tonn meir

snø enn vanleg,

og jammen om du fekk din del

her øvst oppi Øverskreien.

Støtt dett det ned meir snø

her oppunder Totenåsen

enn nedi flatbygdene.

Vi har fått både steinen og snøen.

Nokre hardhausar var dei

som klarde seg

oppi her,

og du er sanneleg ein av dei.

Men eg kan sjå at vinteren tok på.

Brått kom sumaren,

sola kasta seg over snøen

og åt han opp i ein einaste stor jafs.

No er allereie juli,

du stend i all din skrud,

omgjeven av ein vedunderleg

geitramskrans.

Underleg er det å koma til deg,

som å reise attende i tida,

eg kjenner at eg høyrer heime

i tida di.

Den kulturen som rår etter grenda no

kjennast framand for meg,

men når eg kjem til deg,

då har eg kome heim.

Her du stend og prisar Herren,

med rustna røyst.

Heller ikkje nedi Grythengen,

den store kjærleiken din etter Olterudelva,

kjenner eg meg lenger heime.

Motkulturen har vorte for sterk der,

han har teke overhand,

på same vis som geitramsen

kring tunet ditt.

Men geitramsen høyrer heime her,

saman med deg og meg.
Takk fordi du stendig står og vitnar

om stortida som rådde

etter denne grenda.

Eit siste vitnesbyrd,

er du.

-Flickr.