På stabburstrappa

Dei seier di ikkje hadde tid til

å gle dykk over venleiken

i dykkar tid.

Då undrast eg,

kvifor fylde di då stabburet med slik ein venleik?

Eg trur stabburet gledde dykk heile tida,

og at venleiken di omgav dykk med

var som ein energidrykk,

den hjalp dykk med å holde ut slitet

uti seine kveldar.

Sjølv om di ikkje hadde mykje tid til å sitja ned

i dykkar tid,

hadde di i det minste noko å gle dykk over,

den stutte stunda di sat her

på stabburstrappa.

No er inkje å gle seg over,

anna enn tapte minne,

då tunhjartet åt stabburstunet

har slutta å slå.

Kan hende, ja kan hende,

at sjølve apostelen oppi Holmstadengen
tok seg stunder til å sitja ned

her på stabburstrappa

i Grythengen,

for å syngje inn den vene

solnedgangen over Øverskreien

til tonane frå Pris Herren,

saman med disippelen

han hadde kjær.

No veks graset høgt kring stabburstrappa,

her tråkkar ikkje lenger slitte arbeidsstøvlar

fulle av gråsteinsjord.

Kan hende gav denne gråsteinsjorda dykk,

meir frygd,

enn kva komfortmennesket trur?

I det minste hadde di

vona om æva.

Vi treng ikkje denne vona lenger,

då vi no har

alt vi treng.

-Flickr.