Stabbursspor

Her gjekk oldefar min,

sterk og byrg,

mot stabburet han sjølv

hadde bygt.

Krona på verket

for tunet det var.

Stabburstunet,

med toner frå Pris Herren,

sisik og stær.

Eit stabbur sprunge ut

av ein levande kultur,

lik blåveisen i Blåveissvingen
gjorde det,

ut av kalkrik totenjord.

No er her inkje lenger

noko som gror.

Vi mista kulturen vår,

eit fedrealter gjekk tapt,

borte vart trua òg.

Hovdetrua,

rår no.

Stabburet vart ei kulisse

for Le Corbusiers

Subeksurbania.

Her er inkje lenger

noko skille

mellom by og land.

Enga di vart ein

fattigmanns-riviera,

i eit juggel-land.

Eg gjekk her i dag,

i nysnø,

spora mine går her no.

Dessverre fekk eg ikkje

fylgje i dine spor.

Alt er sporlaust

borte no.

-Wikimedia.