Vinterkvelden

-Wikimedia.

Mange kveldar

har du sett gå ned

over Mjøslandet,

du gamle våningshus

i Holmstadengen,

og i kveld vart ein riktig ven

vinterkveld.

Åleine står du

i alderdomen,

lik so mange som gav alt,

for borna sine.

Utakk er verda si løn.

Alt du lærte dei,

alt du gav dei,

har dei gløymd

og forskusla.

Dei merkar ikkje eingong

at høglysa til Mjøslandet

har slokna.

Dei har auga sine vendt

mot Hovdetoppen no,

tempelhøgda til

den nye verdsreligionen.

Der forkynner dei ikkje

nøysemd og audmjuke

og vørdnad for dei

som gjekk føre oss.

Kulturberarar og fedrealtrar

vert ringeakta.

Berre fyrstar vil dei ha.

Feitt var ikkje kallet ditt,

i motsetnad til for Stange-kyrkja

på andre sida av Mjøsa.

Du ser rett dit ned herifrå.

Presten der,

han hadde ei heil tønne med sylv

i kjelleren han.

Eit av Noregs feitaste prestekall.

Noko tønne med sylv,

var det nok aldri i kjelleren her

i Holmstadengen.

For husmannsfolkets apostel

holdt til her

på denne gamle husmannsplassen,

oppunder Totenåsen.

Ein husmannsson var han,

apostelen for husmannssoner,

han kom til sine eigne.

Sjølv endte eg opp

lik ein husmann,

slik det seg hør og bør

for ein kulturberar

av eit fedrealter

i vår tid.